Tijdens een gesprek met een opdrachtgever, zei hij opeens: ‘Weet je wat het is, ik geef gewoon vaak de voorkeur aan ‘kant-en-klaar’, maar ik kom er nu eigenlijk achter dat dit gewoon zonde is. Ik merk dat deze ‘comfortzone’ zelfs meer tijd en ruimte in mijn hoofd kost, dan heel even samen kijken naar wat echt passend is. Om het daarna met een gerust hart uit handen te geven.’

Een vaak gehoorde constatering. En onder de streep leverde het onverwacht nog meer op dan alleen een persoonlijk cadeau: hij gaf aan dat het gesprek hem op een hele andere manier liet denken. Kunst maakt wat los. ; )

Na ons gesprek kon hij, zoals hij zelf zei, ‘ongestoord weer verder met z’n werk’.