Of ik het vervelend vind als iemand iets anders in mijn kunstwerk ziet dan ik eventueel zou bedoelen? Die vraag werd me 'n keer gesteld. Het antwoord is nee. Sterker nog, ik vind het ongelooflijk inspirerend. Om Edgar Degas te quoten:

‘Art is not what you see but what you make others see.’

Maak ik een werk met -bijvoorbeeld- een zee erin, en het hangt bij een van mijn opdrachtgevers in Zeeland, dan wordt de zee gekoppeld aan 'de zee', maar in de coachingsruimte wordt deze zee ervaren als symbool voor emotie en aan de muur van de CEO die zoveel voor het bedrijf betekent staat water voor kracht en de juiste koers varen.

Het is allemaal vanuit welk perspectief je het bekijkt, ervaart of wat resoneert op dat moment en dat maakt kunst juist zo boeiend. Wat de een ziet, ziet de ander niet. En vice versa.

Mijn werk wordt altijd als 'heel divers' omschreven: 'anders, stoer, poëtisch en met een edge, verrassend tot zelfs 'Banksy-stijl'.

Ik vind deze reflecties op zichzelf staand al fascinerend en mooi.